Half juli 2021 met de nachttrein naar Wenen. Het is (was) nog steeds coronatijd, dus alleen al de mogelijkheid weer hebben om op reis te gaan naar het buitenland voelt bijzonder. Op weg naar een project maakt het extra speciaal. Vanuit IBO is de informatievoorziening altijd prima, maar naar een project gaan is, op een leuke manier, altijd een beetje spannend. Waar ga ik terecht komen, wie doen er mee, wat kunnen/mogen we doen?
Zaterdagavond vertrokken, zondagochtend om half 10 kom ik aan in Wenen. Mijn bagage gaat in een kluisje op het station en ik ben klaar om Wenen in te gaan. Eind van de middag haal ik dit weer op, neem de U bahn naar het zuiden van de stad. De locatie is prima bereikbaar, klein stukje lopen vanaf de halte, een woonwijk met daarnaast een groot terrein. Later horen we dat dit terrein voorheen werd gebruikt door een kwekerij. Veel grond, die woonhuizen waarvan er één door de beheerder wordt bewoond, de middelste wordt gebruik als verzamelplaats voor spullen (soort kringloop) en mensen (koffiekeuken), de linkerwoning wordt onze verblijfplaats.
Het project in Wenen vindt plaats bij House of Hope. Deze organisatie heeft voor een periode van 10 jaar de gelegenheid gekregen om dit terrein te huren, inclusief de bebouwing van 3 woningen en een grote loods. De grond wordt verdeeld in kleine kavels voor moestuintjes en ter beschikking gesteld aan vluchtelingen, maar ook aan mensen uit de buurt. We worden verwelkomd door Manuela, initiatiefneemster en beheerder van het terrein en Wilfried van IBO Oostenrijk. Leuk om hem weer te zien, we hebben eerder samengewerkt op een project in Seckau. De groep bestaat uit 6 deelnemers afkomstig uit Nederland en Oostenrijk.
Er is enorm veel belangstelling voor het project: alle tuintjes, circa 150, zijn bezet. Zelfs als wij daar aan het werk zijn in de zomer, komen er nog mensen langs om te vragen of er iets vrij is. De tuintjes bieden de deelnemers een plek om naartoe te gaan, een mogelijkheid om zelf groente te verbouwen, maar vooral ook een ontmoetingsplek. Hier spreekt men dezelfde taal, er hangt een fijne sfeer, respect voor elkaar. Natuurlijk speelt er af en toe wel iets, maar dan zorgt ‘de burgemeester’, een oudere Afghaanse man, hij was burgemeester in Afghanistan heb ik mij laten vertellen, dat de rust weer terugkeert. Van ’s morgens 7 uur tot ’s avonds 10 uur is de tuin open en komen mensen langs om hun tuintje te verzorgen. Een mooie mix van vooral Afghanen en Oostenrijkers. Zowel in de avond als op zondagen zijn er soms meer dan 150 mensen aanwezig op de tuin. Familie komt mee om in de tuin te eten. Van pallets zijn terrasjes gebouwd, met parasols en tuinstoelen kan dat prima. Het geheel wordt gerund door enthousiaste en betrokken vrijwilligers.
Ons doel was een overkapping bouwen voor het zwembad, om te voorkomen dat er per ongeluk iemand in zou vallen. Het denkwerk voor de constructie werd vooral door Wilfried gedaan, daar konden wij weinig aan bijdragen. Een extra uitdaging is altijd om iets degelijks te maken met de beschikbare middelen. Daarnaast verbleven er inmiddels zeldzame kikkers in het zwembad waardoor er een opening moest blijven, zodat deze ook het zwembad weer konden verlaten. In de tussentijd hebben wij speeltoestellen opgeknapt en een plek achter in de tuin onkruidvrij gemaakt, zodat ze daar konden worden geplaatst. We hebben een keyhole garden gebouwd: een interessant concept om compost te maken en direct te gebruiken dat veel in ontwikkelingslanden wordt toegepast. Ook zetten we bloembakken in elkaar en vulden we ze met planten, en verrichtten we allerhande kleine reparaties.
Het contact met de gebruikers van de tuintjes was bijzonder, men (her)kende ons, we werden begroet, men was nieuwsgierig naar wat we deden, en we voerden gesprekjes in het Duits/Engels of met handen en voeten. In de verhalen die de vrijwilligers ons vertelden werd het belang van de tuintjes bevestigd. De plek dient naast ontmoetingsplaats ook als verzamelpunt voor allerlei goederen, zodat men mensen die het nodig hebben konden voorzien van allerlei huisraad en kleding.
Heel bijzonder om dat alles van dichtbij mee te mogen maken. Twee weken deel te zijn van deze gemeenschap, te zien hoe je het verschil kunt maken en daar iets aan bij kunt dragen. Dit laat weer zien dat je door deel te nemen aan een project iets kunt geven, maar daar ook zeker heel veel voor terug krijgt. Los daarvan was de stad heel dichtbij, in de avond nog even een stukje lopen door Schonbrun Park, ook dat was mogelijk. Kortom, een heel bijzonder en waardevol project.